A Vía Nova ou Vía XVIII do Itinerario de Antonino unía a Gallaecia, artellábaa unindo pobos e xentes moi variadas. E Braga era orixe e tamén destino.
Os camiños miran sempre para a fronte, abeiran os lindeiros, abrigan as pisadas, buscan pontes, constrúen rutas, serven de vías para algo ou alguén, abren mun- dos e ábrense a eles, diríxennos a algures, tamén van “de camiño, están en camiño e levan camiño de”, unen mundos subindo montañas cruzando vales... son sempre as eternas utopías; os camiños permítennos respirar aire fresco eternamente incompatible cos vi- rus da podremia.
Os camiños, as vías... a poesía, que é a escollida, aquí, para unirnos a Braga, foi quen de construír en Galicia unha das máis fermosas literaturas do universo mun- do, a lírica medieval galego-portuguesa, un camiño a volver a trillar nesta nova Gallaecia.
A Vía Nova ou Vía XVIII do Itinerario de Antonino unía a Gallaecia, artellábaa unindo pobos e xentes moi variadas. E Braga era orixe e tamén destino.
Os camiños miran sempre para a fronte, abeiran os lindeiros, abrigan as pisadas, buscan pontes, constrúen rutas, serven de vías para algo ou alguén, abren mun- dos e ábrense a eles, diríxennos a algures, tamén van “de camiño, están en camiño e levan camiño de”, unen mundos subindo montañas cruzando vales... son sempre as eternas utopías; os camiños permítennos respirar aire fresco eternamente incompatible cos vi- rus da podremia.
Os camiños, as vías... a poesía, que é a escollida, aquí, para unirnos a Braga, foi quen de construír en Galicia unha das máis fermosas literaturas do universo mun- do, a lírica medieval galego-portuguesa, un camiño a volver a trillar nesta nova Gallaecia.