Ao outro lado do cristal hai unha flor que che impele do tacto, terá forma de lirio de sangue: corpo circular e estames labirínticos como rúas cegas que transitan nun retorno nunca eterno. O bosque é un territorio onde combaten a asfixia, a fractura e o silencio. Chegamos a el a través do éxodo do corpo, unha anatomía que se inscribe na cidade e perfila a xeografía co fluído das bágoas. Nomear as fronteiras, atravesalas enarborando unha bandeira que resiste ao vento e demais arremetidas da linguaxe, por exemplo a violencia que desprende ao pronunciarse a palabra amar.
Ao outro lado do cristal hai unha flor que che impele do tacto, terá forma de lirio de sangue: corpo circular e estames labirínticos como rúas cegas que transitan nun retorno nunca eterno. O bosque é un territorio onde combaten a asfixia, a fractura e o silencio. Chegamos a el a través do éxodo do corpo, unha anatomía que se inscribe na cidade e perfila a xeografía co fluído das bágoas. Nomear as fronteiras, atravesalas enarborando unha bandeira que resiste ao vento e demais arremetidas da linguaxe, por exemplo a violencia que desprende ao pronunciarse a palabra amar.