Spodnie na niebie: Wybór wierszy

5/5 ( ratings)

Iztok Osojnik – słoweński pisarz, antropolog, historyk, komparatysta, filozof, poeta, malarz, eseista, tłumacz, alpinista, podróżnik i przewodnik turystyczny. W latach 1997-2004 był dyrektorem Międzynarodowego Festiwalu Literackiego Vilenica, organizowanego przez Stowarzyszenie Pisarzy Słoweńskich. Jest inicjatorem różnego rodzaju projektów kulturowych, współzałożycielem ruchu anarchistycznego Garbage Art i muzycznego Papa Kinjal Band, Hidrogizme oraz założycielem innych ważnych instytucji kulturowych i pomysłodawcą festiwali . W 1977 roku ukończył studia z zakresu literatury porównawczej na Uniwersytecie w Lublanie. Studia doktoranckie odbył w Osace w Japonii. W 2011 roku uzyskał doktorat z antropologii historycznej na Uniwersytecie Primorskim w Koprze. Do tej pory opublikowano 27 jego autorskich tomików, ostatnio ***Asterisk i Poročena na rdeče ; pięć powieści, ostatnio Svinje letijo v nebo ; i dwa zbiory esejów i opracowań. W Polsce ukazał się książkowy wybór jego wierszy Spodnie na niebie . Prowadzi Międzynarodowe Warsztaty Poetycko-Translatorskie „Złota Łódź”, Letnią Rezydencję Literacką Vermont College w Słowenii i wiele innych międzynarodowych projektów literackich. Jego książki opublikowano w ponad 25 językach. Za swoje dzieła otrzymał liczne krajowe i zagraniczne nagrody: Nagrodę im. Simona Jenki – dla najlepszego poety roku , Nagrodę Veroniki – za najlepszy tomik poetycki roku , Nagrodę im. Otona Župančiča – dla wybitnych twórców kształtujących kulturę słoweńską i dostrzeżonych także za granicą , Międzynarodową Nagrodę Literacką KONS , włoską Nagrodę Friuli-Wenecji Julijskiej za Poezję oraz chorwacką Nagrodę im. Hanibala Lucicia .

O książce:

Przeglądając pobieżnie krytyczne zapisy, powstałe na podstawie jego licznych tomików poezji, zauważam, że krytycy o specyfice jego pisania już się dosyć rozpisali. Gdy próbuję ich stwierdzenia sprowadzić do kilku wspólnych mianowników i przy tym odgradzam się od zbyt mocnych truizmów, mogę powiedzieć, że poezja Osojnika, przewyższając tematyzację różnych sensytywności, już dawno zostawiła za sobą las symboli, w którym właściwie nigdy się nie zadomowiła ; że jej głos hartował się wśród powodujących zawroty głowy ewokacji chaosu i kosmosu, tam gdzie w umiarkowanie niskich tonach z akcentami satyrycznymi, ironicznymi i nawet groteskowymi potrafił zaskoczyć wysokimi lirycznymi tonami; że prawie dzięki temu przebił się do rozpoznawalności, która teraz w nas przywołuje miejsca i czasy, rzeczy i wydarzenia oraz przemieszcza i równocześnie chroni je w umiarkowanie długich wersach z częstymi przerzutniami, nieustannie; a przy tym jego mówca, którego wyróżnia wyjątkowa zdolność asocjacji, występuje jak byt tysięcy twarzy, „Być u siebie / znaczy nosić w sobie wiele rozmaitych ja” .

Pokrótce, mamy do czynienia z poezją, gdzie mówiąc poetycko, faktycznie odczuwamy, że „człowiek mknie ponad codziennością w chmurze przemijania” .