Dat de sonnettendichter Jan Kuijper met een bundel aforismen komt, is minder vreemd dan het lijkt: vele van de 574 gedachten hebben onmiskenbaar een poëtische inslag. Zoals het titelwoord al aangeeft, gaat het om de verbinding tussen beeld en beschouwing. De echte aforismen, een ietwat pedant genre, zijn in de minderheid, vaker zijn het een soort korte vertellingen, zeker als ze in reeksen gelezen worden. De charme zit dan ook in de variatie, van ideeën over hetzelfde onderwerp èn van thematiek, die varieert van schilderkunst, muziek en poëzie tot eten, kindertaal, de stad Amsterdam en jeugdherinneringen. De kortheid van de gedachten klinkt soms ietwat stellig, daar staat tegenover dat de lezer, veel meer dan in een betoog of gesloten roman de vrijheid krijgt om zijn eigen route uit te stippelen, zelf verbindingen aan te leggen en op suggesties door te denken. Daarbij staat de niet geringe eruditie van Kuijper in dienst van het vingervlugge denkwerk. Kortom, een ideale denkbeeldige meccanodoos.
Dat de sonnettendichter Jan Kuijper met een bundel aforismen komt, is minder vreemd dan het lijkt: vele van de 574 gedachten hebben onmiskenbaar een poëtische inslag. Zoals het titelwoord al aangeeft, gaat het om de verbinding tussen beeld en beschouwing. De echte aforismen, een ietwat pedant genre, zijn in de minderheid, vaker zijn het een soort korte vertellingen, zeker als ze in reeksen gelezen worden. De charme zit dan ook in de variatie, van ideeën over hetzelfde onderwerp èn van thematiek, die varieert van schilderkunst, muziek en poëzie tot eten, kindertaal, de stad Amsterdam en jeugdherinneringen. De kortheid van de gedachten klinkt soms ietwat stellig, daar staat tegenover dat de lezer, veel meer dan in een betoog of gesloten roman de vrijheid krijgt om zijn eigen route uit te stippelen, zelf verbindingen aan te leggen en op suggesties door te denken. Daarbij staat de niet geringe eruditie van Kuijper in dienst van het vingervlugge denkwerk. Kortom, een ideale denkbeeldige meccanodoos.